Фариштаи Марг

Худованд фариштагони бисёреро халқ фармуда, ки аз миёни онҳо чаҳор фаришта, яъне Ҷабраил, Исрофил, Микоил ва Азроил аз ҳама бузургтар ҳастанд. Саранҷоми кори ҳар инсоне бо Азроил бастагй дорад ва ӯ арвоҳи тамоми мавҷудотро бо изни илоҳӣ қабз мекунад. Худованд мавтро (маргро) махфӣ қарор дод ва ҳолати сакароти мавт (кандани ҷон барои инсон) аз аввалин ҳолоти охират аст. Дар хақиқат, Аллоҳтаъоло арвоҳи мавҷудотро гирифта, ба сарои охират мебарад. Аммо барои сабаб Аллоҳтаъоло ҳазрати Азроилро барои қабзи арвоҳи инсонҳо ва дигар мавҷудот маъмур намуда, барои иҷрои ин маъмурият фариштагони зиёдеро зери фармони ӯ қарор додааст ва кори онон тибқи дастур қабзи арвоҳи мавҷудот аст. Чунончи дар чандин ҷой аз Қуръон ва дар аҳодиси зиёде зикри ҳазрати Азроил ва фариштагоне, ки таҳти фармони ӯ қарор дода шудаанд, омадааст
ОЁТИ ҚУРЪОНИ ДАР МАВРИДИ ФАРИШТАИ МАРГ
«(Эй Расул (с), бифармоед ҳамон фариштаи мавге, ки аз ҷониби Аллоҳ бар шумо муаккал аст, рӯҳи шуморо қабз мекунад, сипас ба сӯи Парвардигоратон бозгардонда мешавед» (Сураи «Саҷда», ояи 11).
«Яқинан, ононе ки бар нафсҳояшон зулм мекарданд, ҳангоме ки фариштаҳо арвоҳашонро қабз карданд» (Сураи «Нисо», ояи 97).
«Пас чӣ гуна хоҳад буд ҳолашон, вақте ки фариштаҳо арвоҳашонро бигиракд, ба он ҳоле ки чеҳраҳо ва пушҳояшонро мезананд» (Сураи «Муҳаммад», ояи 27).
«Ва агар бубинй, ҳангоме ки ситамгарон дар сахтиҳои мавт қарор мегиранд ва фариштаҳо дастҳояшонро дарозкуианда ҳастанд» (Сураи «Анъом», ояи 93).
«То ин ки мавти касе фаро мерасад, фиристодаҳои мо рӯҳашонро кабз мекунанд ва онҳо як зарраҳа кӯтоҳй намекунанд» (Сураи «Анъом», ояи 61).
Ҳазрати Умар ибни Абдулазиз (раҳ.) мефармояд, ки дар мавриди фариштаи мавт ин хабар ба ман расидааст (валлоҳу аълам): Сараш бар Осмон аст ва пойҳояш бар рӯи Замин ва тамоми рӯи Замин тавре бар рӯи кафи дасташ қарор дорад, ки гӯё ҳаммонанди суфрае аст, ки пеши рӯи шумо гузошта шуда ва шумо аз он мехӯред. Фариштаи марг чеҳраи ҳар шахсро рӯзона 366 мартаба нигоҳ мекунад, дар ҳар манзиле рӯзона шашсад мартаба менигарад, ӯ дар васати дунё истодааст ва тамоми дунёро нигоҳ мекунад. Укёнус, хушкӣ, дарё ва кӯҳ ҳама дар муқобилаш мисли он мемонанд, ки зери кадамҳоятон чанд тухми мурғ афтода бошад ва аз ҳамаи он фариштагоне, ки мададгорҳояш ҳастанд, ҳеҷ фариштае ин тавр нест, магар ин ки ӯро ҳукми луқма қарор додани Замину Осмон бирасад ва ба маҳзи расидани ҳукм фавран онхоро як луқма қарор хоҳад дод. Ҳазрати Умар ибни Абдулазиз (раҳ.) мефармояд: Ин хабар ҳам ба ман расида, ки фариштаҳо аз фариштаи мавт ба ҳадде метарсаид, ки шумо аз дарандаҳо метарсед. Хар гоҳ фариштаи мавт аз канори фариштае аз фариштаҳои ҳомили Арш мегузарад, аз шиддати хавф гудохта мегардад, то ин ки ба андозаи як мӯй мерасад. Ҳазрати Амиралмӯьминин (раҳ.) мефармояд: Дар мавриди фариштаи мавт ин хабар ҳам ба ман расида, ки вақте рӯхро аз аъзо ва ҷавориҳи (ҷисми) касе бсрун мекунад, рӯҳаш аз як узве ба узви дигар намерасад, магар ин ки шаддат ва сахтиаш беш аз шиддати ин хоҳад буд, ки бар ӯ ҳазор зарбаи шамшер воқсъ гардад.(Яъне, хангоме ки фариштаи мавт рӯҳро қабз мекунад, он шахсро ба андозае машаққат хоҳад расид, ки агар) сахтии (ба андозаи) мӯи мурдаро бар осмонҳо ва Замин бигузоранд, ҳама об хоҳанд гардид. Чун рӯҳ ба халқум мерасад, баъд аз он ба фариштаи мавт супурда хоҳад шуд.
точики малоик китоб точик таджикский мусалмон мусулмон фаришта фариштахо малакуль мавт ангел смерти ислам азроиль мурдан мудан смерть мурда мурд муд дин ислом шариат Худо Аллох фавт Аллах Бихишт дузахт дузах Чаннат Чанна гамгин машав нашав бда чарима чаримахо намоз оиша хичоб аврад оиша аиша пайгамбар паёмбар паембар никох тахорат 40 дуои зарури дуо 40 дуъои дуъо зарури имом имам бухори бухари куръон курон коран тачвид тачвиди фотима али умар усмон усман абубакр сиддик хадис хадисхо сахех сахехи талок дасти дуои модар закон хач хадж закат руза рамазон рамадан